Lieve, zoekende mamma of pappa,
Wat kun je je onmachtig voelen, wanneer je merkt dat je kind niet lekker in zijn vel steekt. Als het op school niet lekker gaat. Als je normaal zo zachtaardige manneke of meissie alleen nog maar boos en verdrietig lijkt te zijn.
Wat kun je je wanhopig voelen als je ziet dat je kind niet blij en zorgeloos is, maar worstelt met dingen waarvan je soms ook het fijne niet weet. Wanneer je voelt dat anderen het niet begrijpen. Wanneer je kind niet wordt gezien zoals jij het ziet.
Wat kan het een zoektocht zijn om erachter te komen hoe je jouw lieverd kunt helpen. En wat kan de twijfel je wakker houden ’s nachts. Moet je je kind laten onderzoeken? Is een ‘label’ goed of slecht? Moet je op je strepen gaan staan, of wordt het daar alleen maar erger van? Loslaten of beschermen? En… wat zullen anderen ervan denken?
Lieve, zoekende mamma of pappa, het is zó lastig.
Maar je doet het zo goed.
Ook al weet je nog niet precies waar(in) je het moet zoeken; je verdiept je in ieder geval in je kind. Ook al voel je je soms machteloos; je vecht voor je kind.
Ook al kun je niet alles veranderen: je bént er wel voor hem of haar.
Jij ziet je kind.
En daarmee geef je het al zoveel meer dan je waarschijnlijk zelf beseft.
Natuurlijk vecht je door. Dat doen mamma’s en pappa’s. Twijfel niet aan jezelf, niet aan je kind. Jullie komen er. Samen.
Een hart onder de riem,
van een mede-mamma
