R was zeven weken oud toen ik met hem bij de osteopaat kwam. Onze oudste was geen huilbaby, maar er was iets dat hem onrust bezorgde. Hij spuugde veel na de fles, sliep erg slecht en had heel veel last van krampjes. Inbakeren hielp een beetje, maar mijn gevoel zei dat hij iets anders nodig had.
De osteopaat was een heel vriendelijke man. Hij stelde niet veel vragen, maar wilde eigenlijk direct met R aan de slag. Ik vond het prima. Hij nam R in zijn handen en keek hem aan. Hij wiegde hem een beetje, maar verder lag – voor zover ik als leek kon inschatten – de focus op contact maken via de ogen. R was gefascineerd en de blik tussen de twee heren leek vastgeklikt. Na een paar minuten begon de osteopaat het hoofdje van R iets te bewegen. R begon te huilen. Prima. Ik had nog steeds alle vertrouwen dat onze zoon in goede handen was.
Huilen zo hard hij kon
De reactie van de behandelaar verbaasde me. In plaats van de bekende sussen, ‘Het is goed, stil maar’, deed hij iets heel anders. Hij nodigde ons zoontje uit te huilen zo hard hij kon. ‘Doe maar, huil maar jongen, goed zo, gooi het er maar uit. Ik zie je, ik hoor je, ik zorg voor je. Je bent veilig. Huil zo hard en zo lang je kunt. Toe maar. Goed zo.’
Dat hoefde hij R geen twee keer te zeggen. Het huilen kwam werkelijk uit zijn teentjes en er leek geen einde aan te komen. Totdat op een gegeven moment een soort oergrom – ik kan het niet anders omschrijven – klonk, die de grond bijna deed trillen. Wow! Wat was dat?! Ik kon bijna niet geloven dat dít geluid uit mijn zoontje van zeven weken kwam. Het was indrukwekkend.
Ontspannen
Al die tijd waren de ogen van de behandelaar en R op elkaar gericht geweest. De brul werd direct gevolgd door een héél diepe zucht. Ik zag het lijfje van R helemaal ontspannen. De osteopaat maakte R een compliment dat hij het zo goed had gedaan en gaf hem aan mij terug. Ik legde hem in de wagen en hij sliep.
Wat er precies gebeurde, weet ik niet. Maar dat hoeft ook niet. Ik voelde aan alles dat het precies was wat R en ik nodig hadden. Sindsdien hebben wij een ontspannen jongetje. Een jongetje dat vaker werd aangemoedigd werd vooral niet te stoppen met huilen, maar het zo hard te doen als hij kon. Het werkt. Geloof me.
Babymassage
Jaren later ging ik cursussen babymassage geven aan jonge ouders. Naast de massagetechniek en andere praktische tips, gaf ik de ouders ook deze tip mee. De eerste reactie was bij de meesten sceptisch, maar bijna iedereen is het gaan proberen. Als er iets uitspringt in de feedback over de cursus, is het dit. Alle ervaringen met het laten huilen zijn positief, tot op de dag van vandaag. Hoe bijzonder!
Gun je kind te huilen
Gun je kind ruimte om zich te uiten. Troosten mag. Tuurlijk. Maar het huilen hoeft niet te stoppen. Het is er in onze cultuur ingeslopen dat huilen zo snel mogelijk beëindigd moet worden. Waarom weet volgens mij niemand.
Huilen is communicatie voor een baby die nog niet kan praten. Huilen is je uiten als je de woorden even niet hebt. Gun je kind te mogen huilen. Ook als het iets ouder is. Laat het huilen, zo hard het maar kan. Je zult zien dat je er dankbaarheid en ontspanning voor terug krijgt. En huil gerust zelf lekker mee…
Bedankt voor het delen van dit interessante verhaal over een baby laten huilen. Mijn zusje heeft een huilbaby en weet soms niet meer wat ze moet doen. Misschien is het voor haar ook een idee om langs een specialist te gaan, die kan de huilbaby behandelen. Ik zal het artikel met haar delen!